ENTÓN entrei contigo no bosque das faias a média altura polos corredores centrais e non pola sombria raiz onde as árbores antigas pisan ídolos,
e non através do pórtico alto das follas perenes con luz de templo senón por un camiño que ninguén percorrera en amor de caza.
E ti estabas tan pálida de cuarzo, pomba leve, doente estabas con chama morta dentro de ti
pero sabias nomear os tecidos do lique e nomeabas sen erro as distáncias e tiñas queréncia da cor universal das aparicións dormidas:
un cervo, un corzo, talvez a sombra de águia que atravesa o rio.
Eu chamei cos ollos por neve en siléncio e ti, pálida de area entre as follas de acivro, dixeche: "Cala, mira!",
e foi ali a grande figura quieta dun cervo no alto da tarde, e o cervo éramos nós dentro do bosque,
e o branco da tua pel acendeu unha seda vermella, os lábios abriron unha rosa imposíbel entre as faias.
XOSÉ MARIA ÁLVAREZ CÁCCAMO,
O lume branco (Espiral Maior, Corunha, 1991)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada